XII Niedziela Zwykła – B
Jezus do żywiołów, jakimi są wicher i wzburzone morze, zwraca się tak jak do demonów, których wypędza z opętanych. W egzorcyzmie, którego dokonał w Kafarnaum (1, 25), jak też przy uciszeniu burzy na jeziorze, Jezus używa tego samego czasownika fimoun, co znaczy „milczeć”. Podobny związek widać w następnej perykopie Ewangelii Marka, w której jest mowa o wyrzuceniu złych duchów i o ich zagładzie w jeziorze (5, 1-20).
Uciszając burzę Jezus odpowiada na wołanie uczniów o ratunek i zarazem zadaje im dwa retoryczne pytania: „Czemu tak bojaźliwi jesteście? Jakże wam brak wiary?” W tłumaczeniu dosłownym drugie pytanie brzmi: „Jeszcze nie macie wiary?” Można by wyczuć u Jezusa pewne zniecierpliwienie, że Jego uczniowie „jeszcze” nie mają wiary, a przecież powinni już ją mieć po tym, co usłyszeli od Jezusa i jak widzieli Jego czyny: uzdrowienie opętanego, teściowej Szymona, trędowatego, paralityka, człowieka z uschłą ręką i inne liczne uzdrowienia (por. Mk 1-3).
Jezus był z uczniami w łodzi, a oni przerażeni wołali: „Nauczycielu, nic Cię to nie obchodzi, że giniemy?” Uczniowie dotychczas tak naprawdę nie pojęli, że Jezus jest obecny w ich życiu. Czyżby już zapomnieli o obietnicy, jaką On im złożył przy powołaniu ich na rybaków ludzi? Przecież wtedy zostawili wszystko i „poszli za Nim” pełni ufności (por. 1, 16-20). Ten ich brak wiary, który się uwidocznił w niebezpieczeństwie spowodowanym burzą na jeziorze, stoi w kontraście do postaw ludzi spuszczających paralityka przez dach domu, kobiety cierpiącej na krwotok, Jaira, niewidomego pod Jerychem, o czym opowiada Marek w następnych rozdziałach. Te wszystkie osoby okazały bezgraniczną wiarę w moc Jezusa; ich wiarę Jezus chwali. Uczniowie natomiast zadziwieni tym, co Jezus uczynił – uspokoił morze – pytają: „Kim On właściwie jest?” Jest to dla ich powołania i jego realizacji fundamentalne pytanie o tożsamość Jezusa, ich Mistrza.
Czym jest wiara? Jest poznaniem Boga i zarazem wyrażeniem ufności w Jego moc. Przez wiarę poznajemy Boga – sam rozum Go nie ogarnie – i gdy mówimy „wierzę w Boga”, to zarazem chcemy wyznać, że „wierzę Bogu”, a w tym wyrażeniu już jest obecna postawa ufności. Wierzę komuś, tzn. ufam mu. Siostra Faustyna przez wierne wypełnianie praktyk religijnych, a szczególnie medytacji, dochodzi do głębokiego przekonania, które tak formułuje: „Poznałam Go dobrze: Bóg jest miłością (…). Zaufałam Bogu i nie lękam się niczego (Dz. 589). Nie rozumiem, jak można nie ufać Temu, który wszystko może; z Nim wszystko, a bez Niego – nic” (Dz. 358).
Czy ja, kapłan, poznałem „już” – w kontraście do Jezusowego „jeszcze nie” pod adresem uczniów – Boga? Co świadczy o tym, że Mu bezgranicznie zaufałem? Czy rzeczywiście w moim życiu i w mojej pracy czynię „z Nim wszystko, a bez Niego – nic”?
Jeśli tak jest, to jak należałoby interpretować moje lęki w sytuacjach trudnych?
ks. dr Roman Stafin – ojciec duchowny kapłanów diecezji tarnowskiej.
