XXXIII Niedziela Zwykła – B
W owe dni, po tym ucisku, słońce się zaćmi i księżyc nie da swego blasku. Gwiazdy będą spadać z nieba i moce na niebie zostaną wstrząśnięte (Mk 13, 24-25.28).
Trzeszczy cały świat. Raz po raz spadają kolejne gwiazdy. Jak zinterpretować tę katastrofę? Z pewnością nie jest to opis katastrofy kosmicznej we wszechświecie.
Gwiazdy – jak podpowiada nam I czytanie z Księgi Daniela – to mądrzy, którzy świecili jak blask sklepienia i ci, którzy nauczyli wielu sprawiedliwości. To autorytety, które wyznaczały kierunek i pomagały zorientować się w pogmatwanym świecie.
Niestety raz po raz boleśnie okazuje się, że autorytety te spadają z nieba. Dyskredytują się swoimi słowami i postępowaniem. Jak zatem odnaleźć się w świecie, w którym spadające gwiazdy można zaobserwować niemalże każdej nocy?
Zamiast fascynować się prywatnymi objawieniami – zgłębiać Boże Objawienie zawarte w Piśmie Świętym i Tradycji. Zamiast słuchać internetowego kaznodziei – poczytać dzieła świętych.
Receptą na spadające gwiazdy – upadek autorytetów – jest trzymanie się wiary katolickiej i apostolskiej (por. Kanon Rzymski), jest powrót do Tradycji: do Ojców Kościoła, do świętych. To pewne i jasno błyszczące gwiazdy światłem Chrystusowym.
„I już nocy nie będzie. A nie potrzeba im światła lampy ani światła słońca, bo Pan Bóg będzie świecił nad nimi i będą królować na wieki wieków” (Ap 22, 5).
ks. Krzysztof Iwanicki – wikariusz parafii pw. Krzyża Świętego i MBNP w Tarnowie.